Się porobiło... Relacja z zimowej wędrówki przez Sudety trafiła pod kilka strzech i w gruncie rzeczy spotkała się z pozytywną opinią, co oczywiście cieszy. Trafiła też pod strzechę prudnickiego oddziału PTTK i tam spodobała się nieco mniej, a to za sprawa opisu pierwszego dnia wyprawy, co specjalnie mnie nie zdziwiło. Przyznać trzeba jednak, że mail, który dostałem (bardzo, zresztą życzliwy) wyjaśnił, nie pozostawiając wątpliwości, że myliłem się przypisując działaczom PTTK Prudnik sprawczą rolę w akcji przedłużenia GSS.

Siedzę w schronisku w Pasterce i odpoczywam po dwóch tygodniach chłodnego, ale przede wszystkim śnieżnego dreptania Głównym Szlakiem Sudeckim im. Orłowicza. Boli tu i tam, ale w gruncie rzeczy nie było aż tak ciężko. Właściwie, najbardziej boli konieczność powrotu do pracy. Taaa... co potrafi zdziałać kilka dni lenistwa. Od razu zmienia się perspektywa, a trudy wędrówki ulatują z pamięci.

No nie do końca wróciłem. Siedzę w schronisku w Pasterce. Tak mi się tu spodobało, że właśnie tu przyjechałem leczyć odniesione w boju rany, sporo się tu zmieniło od mojej ostatniej-kilka-lat-temu wizyty, warto się tu trochę polenić jakbyście nie mieli innych planów ;-]

Rok już minął od zimowej wyprawy Głównym Szlakiem Beskidzkim. Trzy długie zimowe tygodnie dały mi się zdrowo we znaki, ale chyba już na powrót zacząłem tęsknić za chłodem i wiatrem, za samotnością, która pomaga poukładać w głowie swoje sprawy.

Główny Szlak Sudecki imienia Mieczysława Orłowicza (GSS) - wprawdzie krótszy od swojego beskidzkiego odpowiednika, ale myślę nie mniej emocjonujący i wart aby poświęcić mu trochę czasu i wysiłku. Trudno też nie ulec wrażeniu, że jest to kolejna odsłona mojej przygody z polskimi długodystansowymi szlakami górskimi zimą. I opierać się jak najbardziej nie należy - taki jest zamysł.